«Արևելքը նուրբ հարց է». Այս ֆրեզոլոգիական միավորը, անկասկած, լսել է յուրաքանչյուրս: Բայց արժե՞ դա հասկանալ բառի բուն իմաստով: Ի վերջո, արեւելքը նույնպես ազատ գաղափար է: Արևելքը աշխարհի կողմն է, այն պետության արևելյան մասն է, բայց նաև արևմտյան քաղաքակրթությանը հակառակ քաղաքակրթություն: Բայց ինչու՞ է Արևելքը նուրբ հարց:
Բանն այն է, որ արևելյան (ավելի ճիշտ, ասիական) երկրներում ավանդույթները, ծեսերը, ծեսերը, արարողությունները, արգելքները և այլն սուրբ են: Այն չափով, որ կանոնների չնչին խախտում ՝ գրավոր, թե չգրված, հավասարազոր է հանցագործության: Օրինակ ՝ մահմեդական երկրներում խոզի միսը ուտելը խստագույն արգելքի խախտում է և հղի է մահապատժով: Իսկ Հնդկաստանում, եթե աղոթքով գոնե մեկ բառ կարդում է անսարք, ապա դա կարող է դժբախտություն բերել ձեզ վրա: Եվ ընդհանրապես, այն, ինչ նորմ է համարվում արեւմտյան երկրներում, անհեթեթություն է կամ ինչ-որ բան արգելված է Արեւելքում:
Երբ մենք նկատի ունենք արեւելքը որպես աշխարհի մաս կամ որպես երկրի մաս, մենք նկատի ունենք ինչ-որ հատուկ, արտառոց մի բան, որը պահանջում է հատուկ մոտեցում: Պատահական չէ, որ որոշ երկրների արևելյան մասերը հաճախ ձգվում են դեպի իրենց արևելյան հարևանները: Ռուսաստանը շատ մեծ թվով «արևելյան հարևաններ» ունի ՝ Չինաստան, Japanապոնիա, Կորեա, Kazakhազախստան և այլն: Հետևաբար, երբ այս տարածաշրջանները որոշակի խնդիրներ են ունենում, նրանց հետ պետք է նրբանկատորեն լուծվեն, առանց ֆանատիզմի և արմատականության: Արևելքը միշտ հակադրվում է իրեն Արևմուտքին և դրա համար կարող է չնչին արդարացում ներկայացնել: Այնուամենայնիվ, պատահում է, որ հակադրությունները գրավում են:
Արևելք, այն շատ բարակ է, ինչպես թուրի սայրը … Այն չի հասնում առանց անելու, քանի որ դրա պողպատը ամուր է … Սուրի ժամանակից դուրս հարձակումը և թիրախը խփվում են … Քնեք տաշեղը, քո հավատարիմ ընկերը, մինչև Fակատագիրը չասի, որ ժամանակն է …
